natomiast Edward poprosił o „Funeral Blues" z filmu „Cztery wesela i pogrzeb", bo razem z ojcem, słuchając go, płakali. - Chyba zorganizujecie później nabożeństwo żałobne. - spytała już w domu Dalia Weinberg. - Jeszcze nie wiem - odrzekła Lizzie. - Myślę, że będziesz musiała. Tyle osób chciałoby uczcić jego pamięć... - Trudno, poczekają. - Guy przyszedł Lizzie z pomocą. - Wszystko zależy od dzieci. Kiedy wreszcie Lizzie uznała, że nadszedł czas, by szwagier poznał słabości swego brata, Guy stanął murem po jej stronie. - Pamiętam, raz opowiadał - przypomniał sobie pewnego popołudnia, gdy Moira miała w Londynie próbę przed koncertem - o jakiejś rozróbie narkotykowej na uczelni. Ale nawet przez myśl mi nie przeszło, że ma z tym poważny problem. - To jest wciąż jeszcze tylko przypuszczenie? - Niczego nie wiem na pewno - rzekł Guy. - Słuchaj, Lizzie, przecież on naprawdę kochał ciebie i dzieci. Zadawanie ci bólu musiało być dla niego straszne. - Może byłoby lepiej, gdybym wcześniej od niego odeszła. - Nie sądzę, by to zniósł. Zresztą oboje wiemy, czemu postanowiłaś zostać. - Teraz jednak dzieci i tak będą musiały żyć bez niego. - To jego wina, Lizzie. Na pewno nie twoja. - Wiem. - Wierzysz w to, prawda? - Czasami - odparła z uśmiechem. Dziesięć dni po pogrzebie, w porze lunchu, gdy dzieci były w szkole, odwiedził ją Allbeury. Inni złożyli wizyty wcześniej: Susan Blake, Howard Dunn, Shellowie, paru przyjaciół dzieci, a także w sprawie służbowej Jim Keenan. Allbeury czekał aż do tej pory. Rozmawiali przez jakiś czas w salonie, pełnym wspomnień po Christopherze, na temat dzieci i o tym, jak sobie radzą. Lizzie powiedziała, że w ten weekend przypadają jedenaste urodziny Jacka; Allbeury przyznał, że nie potrafi sobie wyobrazić, jak chłopiec to wytrzyma. - To będzie koszmar - zgodziła się Lizzie. - A ty jak się miewasz? - Nie jest mi łatwo - odparła, podnosząc zagipsowaną rękę. - A z innymi sprawami? - Staram się myśleć o dzieciach, to mi pomaga. Zapytał potem, czego się dowiedziała na temat Clare