- Masz coś dla mnie? - A czego szukasz? - Nie rób ze mnie wała, Robichaux. - Santos zmrużył oczy. - Masz cynk czy nie? Mężczyzna uśmiechnął się znowu, tym samym, nieznacznym uśmieszkiem, nieprzyjemnie krzywiąc usta. - Nie mam. Chciałem tylko popatrzeć na twoją buźkę. - To dobiorę ci się do dupy, zobaczysz. - Spróbuj - roześmiał się Chop. - Nie zahaczysz mnie. Jestem czysty. - Jak niemowlę. - Santos omiótł spojrzeniem paskudną postać. - Coś się znajdzie, Chop. Mogę strzelać w ciemno, na pewno trafię. - Prędzej wleziesz w psie gówno - Chop zaniósł się chichotem. - Zawsze był z ciebie harcerzyk. Ale wiesz co? Nawet harcerzyki mają czasami swoje dni. No dobra, a teraz spadaj. - Chętnie. Rzygać mi się chce od tego smrodu. Santos odszedł od baru. Nie rozumiał, dlaczego Chop najpierw do niego zadzwonił, a teraz rżnie głupa. Czyżby w ostatniej chwili zląkł się czegoś? Może w pobliżu kręci się morderca? A może po prostu zabawił się jego kosztem? Żadna z tych ewentualności nie brzmiała zbyt przekonująco. Żadna też go nie uspokoiła. Dlaczego Robichaux wezwał oficera dochodzeniówki w sobotę wieczorem i gra z nim w ciuciubabkę? Sprawa śmierdzi. Chop coś knuje. Rowery elektryczne Wyszedł z klubu bez żadnych przeszkód. Gloria siedziała w samochodzie, jak ją zostawił. Uśmiechnął się i pomachał do niej ręką. - Detektyw Santos? Otoczyło go nagle czterech mężczyzn, gliniarzy, jak się domyślał na podstawie tanich garniturów i charakterystycznie przyciętych włosów. Santos spojrzał na nich czujnie. - Zgadza się. Jeden z mężczyzn pokazał odznakę. - Porucznik Brown, sprawy wewnętrzne. To oficerowie Patrick, Tompson i White. Santos odwzajemnił otwarcie nieprzychylne spojrzenia, czując, że zaczyna coś rozumieć. Aha, o to chodzi, został wystawiony. Ale przez kogo? I dlaczego? Najlepszy masaż warszawa polecany przez klientów - O co chodzi, poruczniku? - zapytał. - Myślę, że pan wie, detektywie. Łapy na ścianę. Zrobił, co mu kazali. Patrick obszukał go, zabierając rewolwer i odznakę. - Co to jest? - Wyciągnął mu z kieszeni marynarki kopertę i podał porucznikowi, który otworzył ją i popatrzył Santosowi w oczy. - Wygląda na równe dwadzieścia jeden stówek, detektywie. W znaczonych banknotach, jeśli się nie mylę. Powiesz, skąd masz te pieniądze? - Z rozkoszą, jeśli się dowiem, skąd się tu wzięły. Nigdy wcześniej ich nie widziałem. - Santos przypomniał sobie gościa z zepsutymi zębami. - Ktoś mi je podrzucił. - Ot i niespodzianka. - Oficer Patrick wykręcił mu prawą rękę na plecy, zakuł ją i to samo zrobił z lewą. - Chyba gdzieś już to słyszałem. Santos zaklął. - Nie wątpię, ale tym razem to prawda. - Powiesz to swojemu adwokatowi - odburknął porucznik. - Dobra, niech ktoś przeczyta mu jego prawa. ROZDZIAŁ PIĘĆDZIESIĄTY ÓSMY Liz posłała barmanowi zmęczony uśmiech. - Wychodzę, Darryl. Dasz sobie radę? Chłopak pokazał w uśmiechu wszystkie zęby, jego miła, pokryta piegami twarz przybrała iście diabelski wyraz. - Jasne, szefowo - odpowiedział, machając do niej ręką. - Wyglądasz na padniętą. - Bo jestem. - Zarzuciła torbę na ramię. - Od dziewiątej rano do dziesiątej w nocy na nogach. - No to czas odpocząć. - Znów się uśmiechnął. -1 śpij spokojnie. Wszystko mam pod kontrolą, a w razie czego wiem, gdzie cię szukać. Liz po raz ostatni rzuciła okiem na salę, skinęła na pożegnanie kelnerkom i wyszła z restauracji, kierując się w stronę auta. Parkowała o dwie przecznice od Bourbon, na niewielkim placyku. Nie przeszkadzało jej, że musiała przejść kilkaset metrów, chociaż rzadko kończyła przed dziesiątą trzydzieści. Ta część Dzielnicy należała do najbardziej ludnych, a ona na wszelki wypadek zawsze miała ze sobą wierną puszkę gazu. Wierną. W przeciwieństwie do Santosa. Odgoniła od siebie natrętne myśli i wciągnęła głęboko rześkie, nocne powietrze. Musiała się trzymać. Była przecież twarda. Spędzała całe dnie w restauracji nie tylko z konieczności, ale i z wyboru. Im dłużej, im ciężej pracowała, tym mniej miała czasu na myślenie o Santosie. Po wszystkim, co między nimi zaszło, nadal go kochała. siłownia wola Nie wybaczy mu jednak tego, że zdradził ją właśnie z Glorią. Gdyby wiedziała, jak mu odpłacić, na pewno by to zrobiła. Dotarła do Bourbon Street i popatrzywszy w lewo, a potem w prawo, zatrzymała się zdziwiona. Na wprost niej szła Hope St. Germaine. Liz zesztywniała. Nocne życie Dzielnicy Francuskiej z pewnością nie było dla Hope. Chyba że wypełniała tu jakąś misję miłosierdzia. Ale sama? O tej porze? Nie zatrzymując się, Liz spuściła głowę, zawróciła i poszła za Hope. Zdziwiła się jeszcze bardziej, gdy kobieta weszła do Paris Nights, klubu striptizowego, którego właścicielem był Chop Robichaux. Liz nie znosiła Chopa. Podczas spotkań Stowarzyszenia Kupców i Restauratorów Dzielnicy Francuskiej facet mierzył ją od stóp do głów, jakby zastanawiał się, ile też może być warta na rynku. Słyszała o jego dawnych działaniach, o zatargach z prawem. Od pewnego znajomego dowiedziała się o takich rzeczach, że potem śniły jej się nocami koszmary. Pokręciła głową. Co ją obchodzi Chop, Hope i jej wizyty w Paris Nights? Pomimo to weszła za nią do klubu. Zatrzymała się przy drzwiach, a gdy jej oczy przywykły do półmroku, spostrzegła, że Hope rozmawia przy barze właśnie z Chopem. Poczekała, aż flegmatyczny właściciel obejdzie bar, po czym oboje zniknęli na zapleczu. Liz przymrużyła oczy. Jakie interesy mogą łączyć szanowaną panią St. Germaine z plugawym handlarzem płatnym seksem? Poszła za nimi, przezornie zachowując odpowiedni dystans. Wśliznęli się za scenę. Wyciągnęła szyję, próbując dostrzec coś między wirującymi tancerkami i zobaczyła, że Hope przesuwa po stole coś, co przypominało kopertę. - Cześć, laska. - Cuchnący alkoholem mężczyzna zatoczył się na nią i złapał ją za ramiona. - Zatańczysz? - Nie, nie tańczę. - Z odrazą uwolniła się z uścisku. - Przepraszam. Zaczęła wycofywać się z klubu, ale pijany mężczyzna szedł za nią.