Portland, Oregon Kiedy Rainie się obudziła, Quincy'ego już nie było. Popatrzyła na czerwone cyfry budzika. Siódma rano, czyli dziesiąta czasu wschodniego. Quincy i Kimberly pewnie od paru godzin byli już na nogach. Przeczesała włosy dłonią. Zerknęła na swoje odbicie w lustrze i skrzywiła się. Na głowie miała totalny bałagan. Na dodatek paskudny niesmak w ustach. Tak, kolejny piękny niedzielny poranek. Wstała z łóżka i poszła do sąsiadującej z sypialnią łazienki. Wyszorowała zęby i wzięła szybki prysznic. Wskoczyła w ubranie, które nosiła już od trzech dni: dżinsy i biały podkoszulek. Z niezadowolenia zmarszczyła nos i wyszła z łazienki. Quincy i jego córka siedzieli przy okrągłym stole w malutkiej kuchence, usytuowanej we frontowej części salonu. Wpatrywali się w ekran laptopa. Kimberly wspierała się o jego ramię, żeby lepiej widzieć. Oboje popijali Dzięki fotowoltaice Polacy odliczą około miliarda złotych w PIT kawę i żywo się spierali. Rainie zauważyła trzecią filiżankę z kawą, pewnie dla niej. Usiadła i zaczęła przysłuchiwać się dyskusji. Ojciec i córka pracowali nad bazą danych. Kimberly chciała się skupić na sprawie Sancheza, Quincy uważał, że to ślepa uliczka. Sanchez siedział przecież w więzieniu San Quentin, niewiele mógł zdziałać. - A jego rodzina? -rzuciła Kimberly. - Jaka rodzina? - spytał Quincy. - Jest tylko matka, siedemdziesięcioletnia NSP na finiszu: Nie możesz spisać się przez internet i schorowana, raczej nie nadaje się na psychola tygodnia. - Trafiony - mruknęła Rainie. Zaniemówili oboje, a Quincy podniósł wzrok znad komputera. Na jego twarzy pojawił się na chwilę jakiś nieokreślony grymas. - Dzień dobry, Rainie - powiedział spokojnie. W torebce są croissanty, jeśli chcesz... Pokręciła głową. - Dawno wstaliście? - Parę godzin temu - Quincy unikał jej wzroku. Nie przeszkadzało jej to, bo sama też nie potrafiła spojrzeć mu w twarz. Pewnie się zdziwił, kiedy zobaczył, że ona śpi przytulona do niego. Czy było mu miło? A może uznał to za rozwiązanie czysto praktyczne, skoro Kimberly zajęła kanapę. Rainie uważnie przyglądała się logo restauracji Starbucks na swojej filiżance. - Do czego doszliście? - spytała. - Opracowujemy bazę danych. 192 - Chyba musimy jeszcze raz sprawdzić Sancheza - wtrąciła Kimberly. - Dzwonił przecież do taty. Poza tym sposób, w jaki potraktował swojego kuzyna Richiego Millosa dowodzi, że lubi się mścić. Jest też wątek Montgo¬ mery'ego. Albert pracował nad tą sprawą i może żywić do ojca nienawiść. - Fakt, że telefon od Sancheza odebrałem osobiście, to zwykły przypadek - zripostował Quincy. - Na automatycznej sekretarce nagrało się pięćdziesięciu sześciu innych przestępców. Ich telefony też mogłem odebrać. Czy przed krzyżem św. Andrzeja trzeba się zatrzymać? Natomiast jeśli chodzi o wątek Montgomery'ego, to owszem, jest ciekawy, ale zbieg okoliczności jeszcze nie oznacza spisku. Najważniejsze jest to, że Miguel siedzi w więzieniu w Kalifornii. Nie będzie miał okazji, a poza tym wątpię, czy jest aż taki inteligentny. - Co z kuzynem? - spytała Rainie. - Z Millosem? Co mianowicie? Rainie usiadła. Skoro rozmowa dotyczyła maniakalnych zabójców, znów poczuła się bezpiecznie. - Pomyśl o tym w ten sposób. Rozgryzłeś, że Richie i Miguel byli wspólnikami. Dzięki temu policja mogła się skupić na Richiem. W ten sposób